Michael in Suriname!

Het "Tien minuten-Jeugdjournaal", een pareltje op de Surinaamse kijkbuis!

'Time flies when you're having fun...'
Mijn eerste week in Suriname is dan ook echt voorbij gevlogen... Het was beslist geen gewone week voor de redactie van het 'Tien minuten-Jeugdjournaal'.
Op mijn eerste werkdag viel ik midden in de chaos van de vliegtuig-crash, die twee dagen daarvoor in het binnenland had platsgevonden. De hoofdredacteur en een van de eindredacteuren hadden kans gezien om in het weekend af te reizen naar de rampplek. Al het verschrikkelijke materiaal dat zij daar draaiden moest op mijn eerste werkdag verwerkt worden... Aangezien het tweetal dat de ramp had bezocht nog danig onder de indruk was van alles wat ze hadden aangetroffen, werd mij gevraagd die dag de eindredactie op me te nemen. Leuk maar ook lastig!
Er moest heel wat worden gesleuteld aan de 'thema-uitzending' die we zouden maken. Aanvankelijk wilde men heel veel nieuwsfeiten op een hoop gooien, maar in onderling overleg lukte het om -op volgorde van relevantie en tijdsverloop- een mooie uitzending te maken die de vele aspecten van de ramp in aparte items belichtte. Ik was erg onder de indruk van het team!

De dagen erna is het gelukt om zowel updates van de ramp te brengen, als items die de komende verkiezingen belichtten.

Het is niet leuk om te moeten zeggen, maar het lijkt alsof televisiejournalistiek in z'n algemeenheid hier nog echt in de kinderschoenen staat. Bij de meeste journaals worden namelijk vooral vrijwel ongemonteerde instarts van saaie persconferenties getoond. Ook klopt er technisch niet veel van de uitzendingen. Zo is het niet ongebruikelijk dat een nieuwslezer 30 seconden, steeds banger in de camera starend, zwijgend door moet brengen...
Verkeerde schakelingen en ontbrekend geluid, het schijnt er hier allemaal bij te horen!
Ook merk ik dat er bijna geen kritische blik bestaat; Wat gebeurt wordt getoond en dat is het dan...

Des te prijzenswaardiger is het dan ook te merken dat het 'Tien-minuten Jeugdjournaal' op al deze fronten met kop en schouders boven zijn volwassen tegenhangers uitsteekt!
Alleen al op technisch gebied; iedereen begrijpt bij het Jeugdjournaal dat quotes aan een maximunlengte zijn gebonden en dat de montage een prettig ritme moet hebben om het aanzien waard te blijven. Ook inhoudelijk lijkt er op de redactie kritischer gedacht te worden dan bij de andere journaals. Dat is geweldig om te merken.

Zo kwam men er bij het Jeugdjournaal zelf op dat het niet kies was van de president om met dezelfde maatschappij van de crash (-) het binnenland in te vliegen, nog maar een paar dagen na de ramp... om gewoon campagne te gaan voeren! 'Hij had toch ook de nabestaanden daar kunnen bezoeken?' riepen sommigen al. Die vraag werd hem dan ook bij terugkomst door het Jeugdjournaal gesteld! De prsesident antwoordde dat dat een taak voor anderen was... De vice-president voegde daaraan toe dat ze behouden waren teruggekeerd...Scholieren vertelden in 'onze' uitzending ongezouten wat ze van deze situatie vonden. Andere media hebben er overigens totaal geen aandacht aan besteed...

Het Jeugdjournaal zendt hier voor alle andere journaals uit en wordt daarom ook door veel volwassenen goed bekeken. Wat dat betreft rust er een zware last op de schouders van het 'Tien-minuten Jeugdjournaal...'

Natuurlijk is niet alles van de gang van zaken op de redactie even fantastisch... Zo moest ik heel erg wennen aan het lawaai. Het is namelijk niet ongebruikelijk dat iemand plotseling tien minuten met alle ringtones van zijn of haar telefoon gaat zitten spelen of de radio ineens keihard aan zet...

Na de ochtendvergadering lijkt er verder een soort 'stilte voor de storm' te ontstaan waarin niemand precies lijkt te weten wie wat gaat doen, wanneer en op welke manier. Dat duurt elke dag toch zeker wel even...
Ik merk ook dat er niet echt gedacht wordt vanuit een bepaalde volgorde, een 'line-up'. Wel ziet men het belang in van het hebben van een zogeheten 'nieuwskop' met het laatste nieuws (indien dat voor kinderen relevant is), maar darnaast lijkt er weinig hierarchie in de onderwerpen te bestaan. Misschien is veel in dat opzichtte wijten aan het feit dat er tot nu toe nog niet gewerkt wordt met een computersysteem dat de inhoud van de hele uitzending grafisch weergeeft, waardoor overzicht ontstaat.

Ook lijkt er nog heel wat te verbeteren op het gebied van het bijhouden van het nieuws. Als de uitzending min of meer op poten staat wordt vaak vergeten dat het de moeite loont om alle nieuwsbronnen te blijven bijhouden... voor het zelfde geld gebeurt er nog iets en dan weet niemand ergens van.
Wat mij verder is opgevallen is, is dat nog wel eens vergeten wordt dat een Jeugdjournaal kinderen best mag aanspreken op hun fantasie. Soms merk ik dat creatieve vertaalslagen van volwassenen-onderwerpen naar de jeugd niet zo snel worden gevonden.
Zo kwam niemand er op om -bij een item over de vele partij-symbolen in Suriname en hun betekenis- kinderen te laten uitleggen hoe hun eigen partijvlag eruit zou hebben gezien. Eenmaal voorgesteld vond men het overigens wel een erg leuk idee.
Het is maar en van de vele voorbeelden waaruit naar mijn mening blijkt dat er iets meer vanuit de belevingswereld van het kind gedacht zou kunnen worden.

We hebben de afgelopen week een aantalleuke, informatieve items kunnen brengen over de verkiezingen van 25 mei. Gespannen kijk ik uit naar die datum, want de verkiezingsdag zal veel van ons uithoudingsvermogen, onze creativiteit en onze logistieke mogelijkheden gaan vergen. Maar zoals alle dagen hier, zal er ook die dag ongetwijfeld op een wonderbaarlijke manier onverwacht orde in de chaos ontstaan...


Al met al is het dus fantastisch om -juist nu- mee te mogen denken en werken aan een van de betere journalistieke programma's van Suriname!

Een rustige zondag...

Griet, grietjiebie, grietjiebie! Het is dus echt waar... de prachtige gele vogels schreeuwen je wakker! Wat een indrukken allemaal... Nog steeds een beetje suf maar goedgehumeurd zit ik bij te komen op de overdekte veranda van mijn hotel. De vliegreis ging gisteren overigens totaal langs me heen, waarschijnlijk door de drukte van de afgelopen dagen. Des te groter was de culture-shock toen ik uiteindelijk van de vliegtuigtrap in Zanderij stapte. Natuurlijk maak je je van tevoren een voorstelling vanSuriname en heb je foto's gezien, maar toch blijkt de werkelijkheid altijd weer anders... Voor het vliegveld stonden oude autobusjes en straatverkopertjes, waardoor ik me even terugwaande in Zuid-Afrika. De weg naar Paramaribo -die overigens drie keer zo lang is als ik me had voorgesteld- is ook indrukwekkend. Kleine, houten huisjes met een hoop troep eromheen, tegen een op het oog ondoordringbare muur van tropisch bos. Overal op en voor de schamele huizen verkiezingsvlaggen in alle denkbare kleuren... (hoeveel partijen zijn hier wel niet?!) Eenmaal in Paramaribo blijkt ook alles anders dan verwacht; veel kleiner en dorpser maar gelukkig ook mooier; er is blijkbaar toch veel historie bewaard gebleven. Zometeen moet ik, maar dan in mijn eigen tempo, het rondje van gisteravond maar eens overdoen...

Hollend door de regen...

Zaterdag 15 mei.

“Kijk!”, roept Gerard Russell enthousiast, “deze amandelbomen zijn al honderden jaren oud! En zie je die orchideeen die gewoon op de takken groeien?” Ik kan hem bijna niet bijhouden, we hollen in een voor ingezetenen opvallend on-Surinaams tempo langs de 'Waterkant' en daarna door de rest van het centrum van Paramaribo, terwijl de warme regen geen moment ophoudt te vallen... “En dit was de Joodse buurt, daar heb ik op kamers gewoond!” We zijn nog geen paar uur geland, het is al donker en ik heb geen enkel benul van tijd... Gerard moet moeite doen om boven het lawaai uit te komen van een wonderlijke happening; een bijeenkomst van auto-sleutelaars, die blijkbaar zijn opgedragen allemaal tegelijk hun oorverdovende motoren en audio-apparatuur aan te zetten... Gerard, een zestiger die er opvallend goed uitziet voor zijn leeftijd, is pas voor de derde keer terug in zijn vaderland en laat me alle plaatsen uit zijn jeugd zien, met de bijbehorende anekdotes. Doodmoe plof ik even later met hem neer op het terras van “Het Vat”, een van de toeristen hot-spots, pal tegenover het beroemde Royal Torarica hotel. Op de 'verdacht-Nederlands' ogende menukaart weten we met moeite een Surinaams gerecht te vinden dat geheel onverwacht nog uitstekend blijkt te smaken; rijst met kip en kouseband!
Na twee “Parbo-biertjes”, duik ik met tollend hoofd mijn bed in...